Verzamelwoede

Klazienaveen – Verzamelwoede, een ingestuurd kort verhaal door Harry Nibbelke die dankzij het Coronavirus nu eens rustig de tijd neemt om leuke stukjes te schrijven.

Verzamelwoede

Vanochtend las ik zoals gewoonlijk in alle rust mijn ochtendkrant.
Zeker nu we niet te veel buiten mogen komen gedurende de Coronacrisis, waaronder vrijwel de gehele wereld zucht, neem ik ook de tijd om eens wat langere, diepergaande artikelen te lezen.

“Verzamelen zit in ons DNA”, luidde de kop boven ‘t artikel, waarin ik een nieuw, mij onbekend woord leerde t.w. “hoarding”. Het betekent ziekelijke vorm van verzamelen. Er zijn, zo leerde ik, mensen die zoveel verzamelen dat je van een soort verslaving kunt spreken. Het hele huis is in de loop der jaren volgestouwd met van allerlei spullen die blijkbaar het verzamelen waard zijn en waarvan geen afstand kan worden gedaan. Mensen leven te midden van een enorme hoop in de loop der jaren aangeschafte prullaria en kunnen daartussen maar amper bewegen.

Zo vertelde een oud-studiegenoot van me jaren geleden, toen ik hem trof op de begrafenis van zijn vader, die al jaren weduwnaar was, dat vaderlief leefde te midden van meer dan tachtig in alle kamers van zijn flat opgestapelde zwart-wit tv-toestellen. Hij was in zijn werkzame leven tv-monteur en kon blijkbaar maar moeilijk afstand doen van zijn levenswerk. Ik fronste mijn wenkbrauwen en zweeg respectvol.

Ik ben ooit als jochie van een jaar of zeven begonnen met ‘t verzamelen van postzegels. Op mijn verjaardag kreeg ik een zak onaf-geweekte zegels uit de hele wereld. Ik besloot ze, na zorgvuldig losweken en drogen, per land in een album te bewaren. Met de atlas erbij zocht ik de landen op en leerde spelenderwijs de topografie van Europa en andere werelddelen. Zo leerde ik dat Helvetia, Suomi en Magyar echt namen van Europese landen waren. Jong geleerd, oud nog steeds paraat!

De afgelopen week word ik weer met mijn verzamel- of moet ik zeggen bewaar-woede geconfronteerd. Nu we vanwege de Coronacrisis min of meer aan huis gekluisterd zijn, heeft mijn vrouw ‘t idee opgevat om de zolder eens grondig te gaan opruimen! Wat je daar niet allemaal tegenkomt en terugvindt…

Allerlei in de loop der jaren op zolder geparkeerde zaken brengen herinneringen terug aan lang vervlogen tijden. Zo trof ik een verzameling oude nummerplaten aan van alle auto’s die ik in de afgelopen 45 jaar bezat. Van de eerste Datsun Cherry tot auto’s ver in deze eeuw. Elke bewaarde plaat van de aanhangwagen, die door mijn handen gleed, bracht een verhaal mee uit reeds lang vervlogen tijden. Ook een verzameling kentekenplaten die ik tijdens vakanties in heel Europa op autosloperijen van wrakken had geschroefd en stiekem meegenomen vond ik terug. Exemplaren uit o.a. Malta, Andorra en zelfs Monaco lagen in een doos weg te roesten.

“Werk eens een beetje door, dat is toch geen opruimen!”, verzuchtte mijn vrouw toen ze mij in gedachten verzonken tussen de dozen zag zitten.
“Wat doe je daar toch?” “Ik verzamel herinneringen”, antwoordde ik dromerig, “dat zit , weet ik sinds vanochtend, in mijn DNA”.

Harry Nibbelke