Het mooiste testament, door Jans Jagt.

Het mooiste testament, geschreven door Jans Jagt.

Bang?
Het is nog geen tijd!
Het moment afscheid te nemen,
komt elke dag dichterbij.

Te vaak laat het geheugen mij in de steek. Van mijn baan heb ik twee jaar geleden al afscheid moeten nemen. Ik sta in het portaal van de weg die mijn vader heeft bewandeld. Geen geruststellend vooruitzicht. Vertragingsmedicijnen zijn het enige wat mij nog rest.
Hulp met het aankleden heb ik nog niet nodig. Ook het eten en naar bad gaan, ach, het gaat allemaal nog wel.

Twee keer heb ik echter de weg naar huis niet kunnen vinden.
Urenlang rondgedoold terwijl ik nog geen kilometer van huis was.
“Zal ik met u meelopen, buurman?” roept het 7-jarig buurmeisje Eline op een druilerige zaterdagmiddag. Een aantal maanden geleden inmiddels. Een mooi klein meisje, blonde krullen en gek genoeg geen blauwe, maar donkerbruine ogen.

Vanaf dat moment klopt ze elke zaterdagmiddag aan de achterdeur als teken dat het weer tijd is voor een wandelrondje van een half uur. Door het park en langs haar school. Ik geniet ervan, het geeft me een zekere rust.
Na een paar weken weet ik alles over haar school, haar vriendinnetjes, balletles en alles wat een meisje van zeven zoal bezighoudt.
Het valt me op dat ze zich soms een beetje vreemd beweegt.

Sinds enkele weken wacht ik tevergeefs op de kleine Eline.
Haar moeder heeft een tijd geleden geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand is. Ik geloof dat ze geopereerd moet worden aan een tumor in haar hoofd. Ik vraag me af hoe ik kan helpen. Eline’s moeder haalt de schouders op. Ik zie tranen, heel veel tranen.

Vanaf dat moment zie ik de buren een tijdje niet.
Onzekerheid bekruipt mij, ik kom bijna niet meer buiten de deur. Ben nooit getrouwd, geen vrouw en geen kinderen dus. Twee keer per week komt er huishoudelijke hulp. Ik weet al niet meer hoe ze heet.
En dan komt op een mooie lentedag Eline weer thuis. Lachend wuift ze in mijn richting. Het is een fantastische dag voor mij.

De volgende dag brengt Eline samen met haar moeder mij een bezoekje.
Niet lang, het mag haar nog niet vermoeien. Eline is niet veranderd, ze vertelt honderduit over haar verblijf in het ziekenhuis.
Nog dezelfde avond vertelt haar moeder mij het hele verhaal; de tumor, de angst, de riskante operatie, de twijfel, de hoop, de genezing.
“Gelukkig zijn we steeds dicht bij haar geweest. Zoals het er nu uitziet komt alles weer goed.”

Ik zou een gat in de lucht kunnen springen. De doctoren hebben fantastisch werk gedaan. Nog dezelfde week stap ik op een van mijn heldere momenten het kantoor van de notaris binnen en regel mijn testament.
Veel geld heb ik niet, mijn huis is niet helemaal hypotheekvrij maar wat er overblijft is voor KIKA.

Dat is voor mij het mooiste testament,
dat is wat ik terug kan doen voor Eline.

Jans Jagt
error: De inhoud van deze website is beschermd !!